Ziel en zaligheid
Wies Kalsbeek is schrijfster en bezoekt graag andere landen.
Zij heeft een verhaal geschreven over Makoka en het gehandicaptencentrum in Mbeya.
Het is net klaar! De frisse verfgeur hangt nog overal. De afgelopen maanden is keihard gewerkt aan het schilderen van de afgebladderde muren, betegelen van de kapotte vloeren, repareren van het lekkende dak, vernieuwen van het versleten sanitair en aan het installeren van vele rolstoelingangen.
Het Iyunga Vocational Training Center in Mbeya ziet er weer strak uit. En dit dankzij de gulle gift van de familie van Kesteren en hun stichting Werkplaats voor de Wereld. “Zonder hen hadden we dit niet kunnen doen. Zij leveren met hun bijdrage echt een bijdrage aan de wereld. Nu kunnen we weer in een schone mooie omgeving jongeren met een beperking opvangen en opleiden”, zegt een blije priester Furaha, de coördinator van de school.
Priester Furaha Ntasamaye heeft na zijn studie Filosofie en Theologie in 2010 de leiding van de school overgenomen van oprichter Pater Derksen: “Dit werk past helemaal bij mijn levensmotto: geboren om te dienen, om de wereld beter maken. We bereiken op dit moment in het zuiden van Tanzania bijna vierhonderd kinderen en jongeren met een beperking”, zegt hij tevreden.
Pater Gerard Derksen “Pater Gerard Derksen is een bijzondere man. Hij is als een vader voor mij. Vanwege zijn leeftijd is hij terug naar Nederland, maar we zullen hem nooit vergeten. Overal in onze school hangt zijn portret. Hij heeft als missionaris bij de Witte Paters naast zijn pastoraal werk veel aandacht gegeven aan onderwijs en gezondheidszorg. Hier in Mbeya is hij degene die het idee en de visie had om mensen met een beperking op te leiden. Dit heeft hij met behulp van stichting Werkplaats voor de Wereld en anderen geweldig uitgevoerd”, vertelt priester Furaha. “Pater Derksen startte dit opvang- en opleidingscentrum voor gehandicapte jongeren al in 1987. En nu, ruim dertig jaar later, zijn we helaas nog steeds uniek in Tanzania. Ik vind het een eer dat ik dit deel van zijn werk mag overnemen en het verder kan ontwikkelen”, zegt Furaha trots.
James
Het is een gezellige sfeer op de school. De jongeren lijken zich vrij en blij te voelen. Enthousiast komen sommigen op mij af. Ik krijg een knuffel, een hand, een lach. James loopt het liefst de hele dag hand in hand vrolijk met me mee.
Zelfvoorzienend
De school is zoveel meer dan klaslokalen waar onder andere naai- en timmerlessen gegeven worden. Er zijn slaapzalen, toiletten, wasruimtes, er is een keuken, een personeelskamer en een directeurskamer. En als we even verder lopen komen we bij de kippen, konijnen, koeien en varkens. “We houden deze dieren en verbouwen verschillende gewassen, zoals bonen en mais, om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te kunnen zijn”, legt priester Furaha uit. “En zo leiden we ook onze studenten op in landbouw en in het verzorgen van de dieren. Het lukt ons voor 50% om onszelf te onderhouden. De andere helft proberen we overal vandaan te krijgen. Het grootste deel van mijn werk bestaat dan ook uit fondswerven. Om het hier draaiende te houden, maar ook omdat ik meer wil voor mijn gehandicapte medemens.”
Priester Furaha: “Toen ik hier kwam zag ik al snel dat het belangrijk is zo vroeg mogelijk met therapie en begeleiding te beginnen. Dat de effecten dan zoveel groter zijn. Ik ben me daarom, naast de jongeren, gaan richten op kinderen van 0 tot 14 jaar. In de omgeving van onze school bestaan nu vier therapiecentra voor kinderen met een beperking. De kerken hebben hiervoor ruimtes ter beschikking gesteld. En ik heb Italiaanse partners gevonden die nu een van de centra onder hun hoede nemen. We werken met professionele hulpverleners en gespecialiseerde therapeuten. Een vakkundige Finse therapeut heeft onze medewerkers heel gericht getraind, want in Tanzania konden we die kennis niet vinden.”
Resultaten
“Al mijn tijd en energie steek ik in mijn werk, mijn werk is ook mijn leven”, vertelt de priester verder. “En ik zie de resultaten.” “Ouders komen met hun kinderen naar hier en zien dat hun kind zoveel opknapt. Door de professionele therapie die wij aanbieden kunnen zoveel kinderen lopen, terwijl ze jaren op de grond moesten zitten of liggen. En nu anderen dit zien, komen er steeds meer ouders met hun kind naar buiten. Door onze werkwijze schamen ouders zich er minder voor dat hun kind een beperking heeft.” “En we doen ook veel huisbezoeken. Als ouders echt niet naar de centra kunnen komen, komen wij naar hen.”
“Dankzij een gift vanuit Amerika gaat één van mijn grote wensen binnenkort in vervulling: een revalidatiehuis”, vertelt de priester passievol. “En als ik nog verder droom dan hebben we op ons stuk grond over enige tijd ook huizen waar de ouders tijdelijk kunnen verblijven voor als de kinderen langer in ons revalidatiecentrum moeten doorbrengen.” “De ouders en hun gehandicapte kinderen wonen vaak ver. Te ver om hier iedere dag te kunnen komen voor de noodzakelijke behandeling. Ik vecht voor deze kans om meer kinderen een toekomst te geven.” Het blijkt uit alles dat Priester Furaha zijn ziel en zaligheid in zijn werk legt.
“Op de school zou ik graag meer dan de eenentwintig jongeren, die nu bij ons zijn, willen opleiden en begeleiden. Dan zouden we de jongeren meer vakopleidingen kunnen aanbieden, meer aandacht kunnen besteden aan ondernemerschap en ruimte kunnen maken voor talentontwikkeling”, zegt priester Furaha. We hadden de afgelopen jaren soms wel veertig studenten, vorig jaar waren het er nog tweeëndertig. We hebben hier de ruimte en het materiaal. Zo hebben we via de Amerikaanse ambassade veel naaimachines gekregen, waarvan we op dit moment een heel aantal niet gebruiken. En natuurlijk zijn er zoveel meer jongeren die ons nodig hebben. Als ik via de kerken bekend maak dat we plaatsen vrij hebben zitten we zo overvol. Maar van die eenentwintig die nu bij ons wonen kunnen er maar twee schoolgeld betalen, de anderen financieren wij. Ik durf het daarom niet aan meer jongeren toe te laten. Er is financieel onvoldoende zekerheid. Dat is jammer.”
Trots vertelt Furaha als we in het timmerlokaal staan: “Omari heeft bij ons de timmeropleiding gevolgd en is nu onze leraar! En een andere ex-student is bij ons opgeleid als kleermaker en heeft nu een eigen schooltje. Hij leidt zelfstandig zes mensen met een beperking op. En ik geniet zo als ik zie hoe goed het gaat met Dennis, de schoenmaker. Dennis Mbembela heeft in 1999 de opleiding bij ons gevolgd en werkt sindsdien zelfstandig. Hij had dit leven nooit gehad als hij niet bij ons was opgeleid.
“Een paar weken geleden werden we door de politie gebeld dat er een zwakbegaafde jonge vrouw op straat zwierf en niet voor zichzelf kon zorgen. We hebben haar opgevangen, maar weten helemaal niets van haar. Ze praat niet, we weten zelfs haar naam niet. We hebben samen een naam voor haar gekozen en noemen haar Upendo, een woord uit het Swahili dat liefde betekent. We zullen zien wat we voor haar kunnen doen en wat de toekomst haar en al ‘onze’ kinderen brengt. Ik doe er alles voor om hen de kans te geven op een zelfstandig bestaan. Ik blijf ook op de deur van de overheid kloppen. Maar tot nu toe lukt het ons alleen met hulp van anderen, zoals een lokale kerk, goede vrienden van de Lutheriaanse kerk in Zweden, een aantal Amerikaanse fondsen en de onophoudelijke steun van Stichting Werkplaats voor de Wereld.
Wies Kalsbeek – www.uitdeverf.nl – mei 2018
